Λιλιπούτειοι Βιβλιοφάγοι
Η πρώτη φορά που η κόρη μου βρέθηκε σε βιβλιοθήκη ήταν στη Σουηδία, όταν ήταν μόλις δέκα μηνών. Εκεί οι δημοτικές βιβλιοθήκες ήταν πολλές και γεμάτες ζωή· ακόμη και τα μωρά είχαν χώρο να κινηθούν, να παρατηρήσουν, να ξεφυλλίσουν βιβλία μαζί με τους γονείς τους. Οι φωνούλες και τα γελάκια τους ήταν αποδεκτά, κομμάτι της εμπειρίας.
Αντίθετα, λίγο καιρό μετά, στην Ελλάδα, στη βιβλιοθήκη του ΚΠΙΣΝ, ζήσαμε μια δύσκολη στιγμή. Με τις πρώτες φωνούλες ενθουσιασμού της μικρής, μας ζήτησαν να απομακρυνθούμε· ο χώρος ακριβώς δίπλα, που θα μπορούσε να προσφέρει κίνηση και παιχνίδι, «προοριζόταν» για παιδιά τριών ετών και άνω. Δεν υπήρχαν άλλα παιδιά εκείνη τη στιγμή, ούτε υπήρχε κάτι επικίνδυνο για ένα μικρότερο παιδί. Κι όμως, οι απαγορεύσεις ήρθαν απανωτές σε έναν χώρο που αρχικά ενέπνεε αισιοδοξία. Έφυγα με την αίσθηση πως ένα παιδί ενός έτους αποκλείεται από έναν χώρο που θα έπρεπε να το καλωσορίζει. Μακάρι σήμερα τα πράγματα να έχουν αλλάξει.
Η αγάπη για το διάβασμα, όμως, δεν γεννιέται με αυστηρούς κανόνες και περιορισμούς· γεννιέται μέσα από μικρές, καθημερινές στιγμές.
Μια πολύ αγαπημένη μου φίλη, αληθινή βιβλιοφάγος, (διαμένει προσωρινά στην Αγγλία) συνήθιζε να προσκαλεί τον δίχρονο γιο της να διαβάσουν και ο τελευταίος διάλογός μεταξύ τους ήταν ο εξής:
- Βαγγέλη, έλα να διαβάσουμε βιβλίο
- Βαγγέλης: ''No''
- Eλα, κοίτα πόσα ωραία βιβλία σου έχω!
- Βαγγέλης: ''No, no!''
Λίγο αργότερα, ο Βαγγέλης είχε απλώσει όλα του τα βιβλία στο πάτωμα και τα είχε κάνει διάδρομο για να περνάει από πάνω το φορτηγό του. Αν αυτό δεν είναι φαντασία, αν αυτό δεν είναι προθάλαμος ανάγνωσης, τότε τι είναι;
Κάτι παρόμοιο έζησα κι εγώ με την κόρη μου σε ένα βιβλιοπωλείο. Την είδα να σέρνει σκαμπουδάκια πέρα δώθε και το φυλλοκάρδι μου χτυπούσε μήπως μας κάνουν παρατήρηση. Κι όμως, αντί να τη μαλώσω, της έδωσα τον χώρο που χρειαζόταν και της εξήγησα με ηρεμία ότι δεν μετακινούμε τις καρέκλες με θόρυβο· αν θέλει, μπορεί να καθίσει σε μία. Περίμενα. Το έκανε μία, δύο, τρεις φορές κι ύστερα σταμάτησε. Και τότε ήρθε η στιγμή: άρχισε να ξεφυλλίζει βιβλία με τον ίδιο ενθουσιασμό που ένιωθα κι εγώ όταν χανόμουν στις παιδικές σελίδες. Λίγο αργότερα, μου έδειξε ένα βιβλίο και είπε:
- «Μαμά, να το πληρώσουμε;»
Η ανάγνωση ήρθε μόνη της· φυσικά, χωρίς πίεση, σαν συνέχεια του παιχνιδιού.
Κάπως έτσι γεννήθηκε η σκέψη: όπως πηγαίνουμε με τα παιδιά μας στην παιδική χαρά, μπορούμε να πηγαίνουμε και στην «παιδική βιβλιοθήκη».
Και αν δεν υπάρχει; Την δημιουργούμε!
Έτσι αποφάσισα να διαμορφώσω κι εγώ στον χώρο μου, μιά ζεστή γωνιά με παιδικά βιβλία, όπου οι μικροί μας φίλοι θα μπορούν να μοιράζονται μικρές στιγμές ηρεμίας, χαράς και εξερεύνησης. Εκεί παιδιά και γονείς θα συνυπάρχουν ελεύθερα γύρω από τις σελίδες. Έναν χώρο για Λιλιπούτειους Βιβλιοφάγους. Γιατί η αγάπη για την ανάγνωση καλλιεργείται από πολύ νωρίς – με φαντασία, αποδοχή και ελευθερία.
Και μαντέψτε…πώς ολα αυτά συνδέονται με τη Λογοθεραπεία;
Έλενα Ξάφη | Λογοθεραπεύτρια,MSc